အရုဏ်ဦး နှိုးဆော်သံ

အရုဏ်ဦး နှိုးဆော်သံ

တစ်ဖန် အမှောင်ထုထဲကနေ နိုးထလာရပြန်ပြီ။ ဒါပေမယ့် လွတ်လပ်ခြင်းတော့ မရှိ။ တခါတလေ အုပ်ဆောင်းနဲ့ အုပ်ခံထားရပြီး ကံဆိုးတဲ့ ရက်တွေဆိုရင်တော့ ငါ့ခြေထောက်တွေကို ကြိုးနဲ့ ချည်ထားရင်လည်း ချည်ထားကြပြန်တယ်။ ခြံစည်းရိုးပေါ် တက်နေရင်လည်း မကြိုက်ကြပြန်ဘူး။

တခြားတိရိစ္ဆာန်တွေကတော့ ငါ့ရဲ့ သန့်ရှင်းပြောင်လက်နေတဲ့ အမွေးအတောင်တွေနဲ့ နီရဲနေတဲ့ အမောက်လေးကို အရမ်းသဘောကျကြတယ်တဲ့လေ။ ကိုယ်ရည်သွေးတာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ အားလုံးအလယ်မှာ အတင့်တယ်ဆုံး၊ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် အားထုတ်နေဖြစ်တယ်။ အရင်ကတော့ တောထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စေလိုရာစေ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် စိတ်ကြိုက်ခြယ်လှယ်နိုင်တဲ့ အချိန်အခါတွေ ရှိခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ဟိုလူကြီးက သူ့အကျိုးစီးပွားအတွက် ငါ့ကို အသုံးချမလို့ဆိုပြီး ဖမ်းခေါ်လာခဲ့တယ်လေ။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ ပိုက်ဆံလိုလာတဲ့ အချိန်ကျရင် ငါ့ကို တစ်ရွာတည်းနေ အမျိုးတူ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ရန်တိုက်ပေးတယ်၊ ခွပ်ခိုင်းတယ်။ အင်း….. နိုင်တဲ့ဖက်က ပိုက်ဆံတွေ ရတယ်ဆိုပဲ။ ပွဲပြီးသွားရင်လည်း ငါ့ကို ပြန်ပြုစုတတ်ကြတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျီးစားစား၊ ခွေးထိုးထိုး ပစ်ထားလိုက်တော့တာ။ ငါကတော့ ဒီလို မေးခွန်းကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို အမြဲတမ်း မေးဖြစ်နေတယ်။ ဘာလို့ ကိုယ့်စွမ်းကိုယ့်စနဲ့ တိုးတက်ကြီးပွား‌အောင် မကြံဆောင်ဘဲ သူများ ဘဝကို ချုပ်ကိုင်ပြီးမှ အသက်မွေးချင်ကြပါလိမ့်လို့။



ဒါပေမယ့်လည်းလေ သူတို့တွေ ငါ့ကို အသုံးချချ၊ မချချ ငါကတော့ လောကကြီးအတွက် ကိုယ်စွမ်းသလောက် လုပ်ပေးနေတာပဲ။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ ဟိုလူတွေလည်း ဘယ်လိုနည်းလမ်းနဲ့မှ လာပြီး ထိန်းချုပ်လို့ မရဘူး။ ဒါကတော့ ငါ့အသံကြားပြီဟေ့ဆိုတာနဲ့ သတ္တ၀ါအပေါင်းတို့က အိပ်ရာက နိုးထလာကြပြီးတော့ ထမင်းချက်၊ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်၊ လမ်းရှေ့ အမှိုက်လှဲ၊ ဘုန်းကြီး ဆွမ်းကပ် စသည်ဖြင့် နေ့စဥ်ဆောင်တာတွေကို တက်တက်ကြွကြွ စလုပ်ကြပြီလေ။

သြော် အရုဏ်ဦး နေရောင်တောင် ရွှေ၀ါရောင် ခပ်ပြပြ သန်းလာပေရော့။ ဒီနေ့ တစ်ရက်စာအတွက် အချိန်မ‌နှောင်းခင် အိမ်ခေါင်းမိုးပေါ် တက်ပြီး ခေါင်းမော့ မာန်ဟုန်ဝင့်ကာ သူတော်ကောင်းအပေါင်းတို့ နိုးထလာစေဖို့ တွန်ကြူးလိုက်လေတော့မယ်။

“အောက်…..အီး…..အီး…..အွတ်”